سوگندبه غیرخدا که در آن تعظیم شده ای به طور خاص برای تأکید حکمی ذکر می شود،درحالی که تعظیم حق خدای تعالی است و درست نیست که به غیر او سوگند یاد شود و علماء اجماع کرده اند که سوگند درست نیست مگر به خدا و یا اسماء و صفات او و بر جایز نبودن سوگند به غیر خدا اجماع کرده اند.سوگند به غیر خدا شرک است چون ابن عمر(رض)روایت کرده است که پیامبر(ص)فرمود:[من حلف بغیرالله فقد کفر او أشرک/ترجمه/هرکس به غیر خدا سوگند یاد کند یا کفر انجام داده یا شرک]و این شرک و کفر،شرک و کفر اصغر است مگر وقتی که سوگند یاد شده نزد سوگند یاد کننده تا حد عبادت او،تعظیم شود که در این حال شرک و کفر از نوع اکبر است.مانند حالی که امروزه عبادت کنندگان قبور دارند که از مردگانی که به آنان تعظیم می کنند بیشتر می ترسند تا از خدا و عظمت او. بطوریکه اگر از یکی از آنها خواسته شود سوگند به ولی ای یاد کند که او را تعظیم می کند،سوگند یاد نمی کند مگر وقتی که راست بگوید.و وقتی که از او خواسته شود سوگند به خدا یاد کند،سوگند یاد می کند اگر چه دروغ بگوید.پس سوگند تعظیم سوگند یاد شده است و این تعظیم فقط لایق به خدا است و لازم است فقط به سوگند به خدا ارزش داده شود_و از سوگند زیاد پرهیز کند_خداوند می فرماید:{و لا تطع کل حلاف مهین/ترجمه/و از هر بسیار سوگند خورنده پست اطاعت مکن}(قلم/۱۰) و می فرماید:{و احفظوا أیمانکم/ترجمه/سوگند هایتان را حفظ کنید}(مائده/۸۹).یعنی سوگند یاد نکنید مگر در وقت ضرورت و به راستی و نیکی سوگند یاد کنید.چون سوگند زیاد یا دروغ در سوگند هر دو دلالت بر سبک جلوه دادن خدا و عدم تعظیم او دارند و این با توحید منافات دارد،در حدیث آمده که پیامبر(ص)می فرماید:[ثلاثه لا یکلمهم الله و لا یزکیهم و لهم عذاب ألیم.و جاء فیه:و رجل جعل الله بضاعته لا یشتری إلا بیمینه و لا یبیع إلا بیمینه/ترجمه/سه دسته هستند که خداوند در روز قیامت با آنان صحبت نمی کند و به آنان توجه نمی کند و برای آنان عذابی دردناک هست و در میان آنها کسی هست که خدا را کالای خود قرار داده نمی خرد مگر با سوگند به خدا و نمی فروشد مگر با سوگند به خدا]. که شدید کردن عذاب بر سوگند زیاد نشانه تحریم آن و بخاطر احترام به اسم خدای سبحان و تعظیم او است. همچنین سوگند دروغ به خدا یاد کردن((سوگند غموس))حرام است و خداوند منافقین را به این صفت و صف کرده که در حالی که می دانند،سوگند دروغ یاد می کنند. خلاصه ای از آنچه که گفته شد: ۱_حرام بودن سوگند به غیرخدا. مانند سوگند به امانت یا کعبه یا پیامبر(ص)و این سوگند ها شرک اند. ‏۲_عمدأ سوگند دروغ به خدا یاد کردند((سوگند غموس))حرام است. ‏۳_زیاد سوگند به خدا یاد کردن اگر چه راست باشد وقتی نیازی به آن نباشد،حرام است چون سبب سبک شمردن خدا است. ‏۴_در حالت ضرورت و نیاز اگر سوگند به خدا راست باشد،صحیح است.برگرفته از کتاب التوحید. دوستان بدانند:سوگند غموس سوگندی است که صاحبش را در گناه،سپس در آتش غرق می کند و این سوگند بر کاری که در گذشته انجام داده یاد می شود که خود به دروغ بودن این سوگند آگاهی دارد.

هر کس صدای اذان را بشنود و عذری او را از دنبال کردن آن باز ندارد،نمازی را که می خواند از او پذیرفته نمی شود.گفتند:عذر چه چیز هایی است؟ گفت:ترس یا بیماری. پاداش نماز با جماعت بیست و پنج برابر است و هر کس در صحرا نماز بخواند و رکوع و سجود را به صورت کامل ادا کند(یعنی تسبیحات را با اطمینان بخواند)پاداش نمازش به پنجاه برابر می رسد. هر کس صدای اذان را بشنود و بدون هیچ عذری آن را اجابت نکند،نمازش درست نیست. ‏[ثلاثه فی قریه،ولا بدو،لاتقام فیهم الصلاه إلا قد استحوذ علیهم الشیطان.فعلیکم بالجماعه،فإنما یأکل الذئب من الغنم القاصیه/ترجمه/هر سه نفری که در روستا یا بیابانی باشند و در میان آنان نماز جماعت اقامه نشود،حتمأ شیطان بر آن ها غلبه و قدرت پیدا خواهد کرد،پس برشماست که جماعت را رعایت کنید!چون گرگ،تنها گوسفند دور از گله را می خورد]. اهمیت نماز عشاء و صبح: هرکس نماز عشاء را با جماعت بخواند،مانند این است که نیمی از شب به عبادت پرداخته باشد و هر کس نماز صبح را با جماعت انجام دهد،مانند این است که تمام شب،عبادت کرده باشد(نماز صبح و عشاء با جماعت مثل این است که تمام شب عبادت کرده باشی). سنگین ترین نماز بر منافقان نماز عشاء و نماز صبح است و اگر بدانند در آن دو نماز چه چیزی وجود دارد،به جماعت آنها می آمدند،حتی با سینه خیز.پیامبر(ص) می فرماید:خواستم که به موذن امر کنم اذان بگوید.سپس به مردی امر کنم که برای مردم امامت کند.سپس مردانی را با خود ببرم که پشته ی هیزم دارند،نزد مردمی برویم که از نماز عقب مانده اند و خانه هایشان را با آتش بر آنها بسوزانم. پیامبر(ص)می فرماید:خداوند را چنان عبادت کن که گویی او را می بینی و خود را از مردگان به شمار بیاور.امان از دعا های مظلوم!چون دعا های آنها قبول می شوند.حتمأ نماز صبح و نماز عشاء را بخوان و درجماعت آنها حاضر شو.و اگر می دانستید که چه چیزی در آن هست.حتی با سینه خیز به آنها می آمدید. پیامبر(ص)می فرماید:هر کس وضو بگیرد سپس به مسجد بیاید و پیش از فجر دو رکعت نماز بگذارد،سپس بنشیند تا نماز صبح را بخواند،نماز آن روز او جزو نماز نیکان نوشته می شود و او در زمره ی هیئت نمایندگی خداوند رحمان نوشته می شود. پیامبر(ص)می فرماید:هر کس نماز صبح را با جماعت بخواند،در حفاظت خداوند است. و در حدیثی دیگر می فرماید:هر کس در تاریکی شب به مسجد برود،در روز قیامت با یک نور خداوند عزوجل را ملاقات می کند.

درباره ی فضیلت نمازجماعت احادیث متعددی نقل گردیده است:ازجمله در صحیح مسلم و بخاری از عبدالله بن عمر(رضی الله عنه)روایت شده است که پیغمبرخدا(صلی الله علیه وآله وسلم)فرموده است:[نمازجماعت بیست و هفت برابر نماز انفرادی است]. در صحیح بخاری از ابوهریره(رض)روایت شده است که پیغمبرخدا(ص)فرموده است:[نماز شخص باجماعت،بیست وپنج برابر نمازی است که در خانه اش و بازارش می خواند.زمانی که او وضو بگیرد و زیبا وضو را بگیرد و سپس به سوی مسجد بیرون برود و جز نماز او را بیرون نبرد،هیچ گامی را برنمی دارد مگر اینکه او مرتبه ای با آن بالا برده می شود و گناهی با آن از او زدوده می گردد. هرگاه نماز را خواند فرشتگان پیوسته بر او درود می فرستند(و از خدا برایش آمرزش می طلبند)تا آن زمان که(وضو داشته باشد و)در جایگاه نمازش باشد(و می گویند):خداوندا! بر او درود بفرست(و وی را بیامرز).خداوندا!بدو رحم کن و بیامرزش.هر فردی از شما در نماز است مادام که انتظار نماز را بکشد]. حکم نماز جماعت: نماز جماعت سنت موکده است و تارک آن گناهکار می شود،چرا که پیغمبر(ص)از سهل انگاری و سستی کردن درباره ی نماز جماعت،و از کوتاهی ورزیدن درباره ی نماز جماعت با وجود قدرت و توانائی بر انجام و ادای آن،سخت بر حذر فرموده است.از جمله در صحیح مسلم و بخاری از ابو هریره(رض)روایت شده است که پیغمبر خدا(ص)فرموده است:[به خدائی سوگند که جان من در اختیار او است،می خواهم دستور بدهم هیزم های زیادی جمع آوری گردد،سپس دستور بدهم برای نماز اذان گفته شود،آن گاه به کسی دستور بدهم برای مردمان امامت کند،بدین هنگام خودم به سوی اشخاصی بروم که از نماز جماعت خودداری می کنند،و خانه هایشان را همراه خودشان آتش بزنم].این حدیث صحیح،تهدید شدیدی در آن است و خطاب به کسانی که از جماعت خودداری می نمایند،و با وجود قدرتشان بر انجام نماز جماعت از آن دوری می گزینند و خودداری می کنند.